Afgelopen woensdag maakte we op de kookcursus een stukje (suprème van) parelhoen [1] uit de braadzak, het leek me de moeite waard dat ook eens te proberen met ander vlees. Ik kocht daarom zaterdag op de markt de (dubbele) eendenborst van een wild eendje, tamelijk klein met maar een dun laagje vet.
- takjes salie en oregano,
- paar schijfjes wortelpeterselie,
- zout en peper
- borstjes van een wilde eend
- braadzak
Doe op de bodem van de braadzak de schijfjes wortel, daarbovenop de takjes kruiden. Voorzie de eend van zout en peper. Kerf heel voorzichtig het laagje vet in, zodat een ruitjespatroon ontstaat. Doe de eend met de vetkant naar boven in de braadzak en bind deze met weinig lucht er in goed dicht. Om de bovenkant van de eend krokant te laten worden prik je er een stuk of 6 gaatjes in. Gewoon met de punt van een mes, ze hoeven niet zo groot te zijn. Dit gaat 20-25 minuten in de oven die op 175 graden is voorverwarmd.
De bovenkant is net krokant, de binnenkant is nog mals, maar niet te rood. Wat zeg ik, botermals! Op de foto opgediend met een beetje aardappelen en caponata [2]. Het is echt maar een klein hapje: links en rechts van de aardappelen is samen één enkele eendenborst.
Wat is het voordeel van deze wijze van klaarmaken? Het is vooral het gemak als je gasten hebt. Je hoeft niet heel precies te staan bakken – de oven doet zijn werk en je kunt het uren van tevoren al prepareren – de braadzakken een uurtje buiten de koelkast leggen alvorens ze in de oven gaan. Ik vond de parelhoen er in smaak ook nog op vooruit gaan vergeleken met gewoon bakken, bij de eend mis ik wel een beetje het superkrokante dat je met bakken in een koekenpan kunt bereiken. De smaken van de kruiden worden erg goed doorgegeven op deze manier, dat is dan wel weer een voordeel!
[1] “Suprème” klinkt wel erg deftig, maar dat is gewoon een stukje borstfilet met een stukje dij en het vel er nog over.
[2] Caponata: ooit beloofde ik een recept, maar ik zie dat ik dat niet heb gedaan. Misschien morgen?