Jaren geleden moest ik in München een bedrijf doorlichten dat voor mijn opdrachtgever een heel belangrijk systeem zou kunnen leveren, maar waar ze nog nooit eerder van hadden gehoord. Het kwam prima in orde, de potentiële leverancier kwam er met vlag en wimpel door heen. Ze hadden een fantastisch kwaliteitssysteem; het is dus niet zo vreemd dat ze nu de absolute marktleider zijn op hun gebied. Het kostte iets, een kleine 10 miljoen gulden destijds.
Dat was in het najaar en we gingen als afsluiting van de doorlichting een hapje eten. Het was in een groot oud kasteel even buiten de stad en ik at gans en cantharellen. De gerechten van vanavond riepen deze herinnering weer op.
Salade met eendeborst, meloen en pijnboompitten.
Daar heb ik wel erg lang geleden als eens over geschreven.
PfifferlingGulasch
Ja, daar schreef ik wat minder lang geleden over — dat ik het (weer) wilde maken, en dat is nu gebeurd. Stom, in die post schreef ik sour cream, maar het had crème fraîche moeten zijn. Het smaakte inderdaad weer heel prima. Wat tegen viel: ik had zes ons cantharellen, ik heb ze allemaal netjes gekuist, maar toch bleef er nog wat zand achter zodat de tanden soms knarsten. Hoe zou het "Ministerie" dat doen?
Wijn: een rode Sancerre 2005 "Les Pierris" van Roger Champault vooraf, en een witte Chardonnay Tokara (Stellenbosch 2005) bij de Gulasch van paddestoelen. Dat laatste werkte niet zo goed (prima wijn, dat wel). En ja, beide van Gall&Gall.
Beste meneer Ooijer;
Cantharellen komen uit het wild, ze worden niet gekweekt. Er zit altijd zand aan.
Het ministerie kan het zandprobleem ook niet echt oplossen. Wij borstelen de paddenstoelen goed schoon, maar met name bij cantharellen wil er wel wat zand achter blijven. Sommige mensen blijven pleiten voor een wasbeurt. Wij vinden dat geen optie, de kwaliteit gaat er altijd door achteruit.
Als je de paddenstoelen zelf plukt helpt het in ieder geval wel als je ze meteen, ter plaatse schoonmaakt. Wij hebben een mooi paddestoelenmes mét borsteltje eraan.
Groeten, Ministerie enz.