Soep voor koude dagen (Sundubu Chigae)

Via een gesprek op mijn werk, vooruitkijkend op — inderdaad —  de heerlijke erwtensoep van Sylvia van vanavond, kwam een vreemde heimwee weer boven. Naar Korea, waar ik in 2003 en 2005 was. Naar de soep der soepen, die mijn gastvrouw in 2005 zo vaak ongevraagd voor mij bestelde in bijna elk restaurant waar we aten, omdat ik het kennelijk zo lekker vond [*]. In een gietijzeren potje of zwarte aardewerken kom, dampend en kokend heet, en als het afgekoeld is nog steeds heel heet (maar dan "pedis", "spicey").

De Volkskrant gaf van de zomer een simpel recept voor Sundubu Chigae. Zie de link links (wereldkeukens), helaas is het filmpje dat er bij hoorde al weg. Iedereen heeft zijn eigen recept en er zijn eigenlijk maar vijf basis-ingrediënten voor elke variant.

– bouillon (meestal runder, maar soms vis)
– silk tofu (sundubu (순두부) is Koreaans voor deze tofu)
– een forse dosis rode peperpoeder
– sesamolie
– knoflook

Het potje gaat op een hoog vuur, en eerst worden wat ingrediënten gekookt in een deel van de bouillon (bijvoorbeeld een halve aardappel) die langer moeten koken.  Dan de peper, sesamolie en knoflook die eerst samen gepureerd zijn. Tofu toevoegen, meer bouillon, twee minuten koken, en dan nog de rest van de ingredienten, bijvoorbeeld lenteuitjes, en weer twee minuten koken.

In het recept van de Volkskrant gaan er nog meer groentes door (courgette, paddestoeltjes) en een ei. Maar ik heb het ook een aantal keren gegeten met schaal- en schelpdieren in een visbouillon. (zie hier voor een heel milde variant)

[*] misschien omdat ik al jaren een forse scheut tabasco in de erwtensoep doe?