Het is 1986, ik werk al een paar jaar voor een internationale biomedische uitgeverij in de hoofdstad. Ik spreek Engels alsof het mijn moedertaal is en ik kan me op feestjes moeiteloos tegenover leken uitgeven voor medisch specialist, ook al heb ik alleen maar verstand van automatiseren. We maken een databank over bijverschijnselen van geneesmiddelen en gaan die in de VS proberen te slijten. Mijn eerste reis naar de VS.
Zitten we in een restaurantje in San Francisco. Mijn Engels is dus wel goed, maar mijn Amerikaans is abominabel. Ik bestel een salade. Welke dressing wil ik? Zij (de ober) dreunt haar lijstje op. Ik: heb geen flauw idee wat die dressings zijn. Vraag er naar. Zij: boos, want denkt dat ik haar in de maling neem.
Dit tafereeltje schoot me weer te binnen toen ik vanavond deze salade met dressing maakte. Uit de delicious, waarin staat dat dit Italiaans is, maar het is voor mij vooral Amerikaans. Neem een paar mooie ingrediënten: little gem, bresaola, een eitje, crostini (dus geroosterd stokbrood met knoflook en olie), en zoek er een vinaigrette bij uit. Deze was wel iets om te onthouden: mosterd, citroen, mayo, olijfolie, knoflook, twee ansjovisjes en een beetje poedersuiker in de blender.
Zou volgens mij ook heerlijk zijn met blauwe kaas en gerookte kip in plaats van de bresaola. Maar waar had ik dit toch eerder gegeten? Ik weet het weer. In Florida — Tampa, in de "Salad Bar" van het Hyatt hotel.