Ik blog al zo’n jaar of twee over ons eten, en dan vraag ik mij wel eens af: wat is het waard? Een typische managers-vraag natuurlijk, een periodieke evaluatie…
Ik moet ver terug gaan. Ik kook al sinds 1980 elk weekend. Zelfs daarvoor, in een ander leven, herinner ik me, was een kookboek van Anna Thomas ("The Vegetarian Epicure") een inspiratie.
Kinderen in de puberteit drukken hun stempel op wat je maakt (ze lustten steeds minder leek het wel). Sinds onze kinderen de deur uit zijn (eind 2003) is ons beider menu totaal over de kop gegaan. Jus? Ik geloof nog één of twee keer gemaakt sindsdien. Bij boerenkool. En patat? Wat is dat? Gelukkig weet ik dat al niet meer.
Maar toen begon mijn periode van revanche. "Komen jullie dit weekend eten en wat zal ik maken?" Kwamen ze heel vaak met gerechten die ze vroeger nooit echt lekker zeiden te vinden. Nou prima toch? Dan maak ik ze ook echt "My Way".
Er kwam snel aanhang bij en al in 2004 begon het echt nodig te worden bij te houden wie ik wat welke keer had voorgeschoteld. Alle losse kladjes uit de kookboeken verzamelde ik in een kookschriftje, zodat langzamerhand een hele verzameling geteste recepten ontstond. Dat schriftje vond ik ook weer niet zo handig, dus toen begon ik een blog. Gewoon voor mijzelf en het gezin. Die me hier gezellig aanstaren.
Blogs houden zich natuurlijk niet aan deze zelf gestelde grenzen. De entries worden vanzelf "Advertisements for Myself" [*], er komt een ander publiek en je mengt je met dat ander publiek. De napret: als er iemand reageert. De voorpret: als je iets leuks ziet op een andere blog die je blijft volgen. Via een RSS reader volg ik nu meer dan 100 food blogs, en dat levert vreselijk veel voorpret. Met mijn aandacht nog even op Korea zie ik vandaag recepten langs komen voor het zelf maken van Kimchi en Bulgogi in rijst velletjes. Maar ook een taartje van gecarameliseerde uien met verse anchovis (had ik die nog niet in de vriezer?) dat er heerlijk yummie uitziet! Wat zal ik kiezen voor het weekend?
Er is teveel keuze en de voorpret voor wat ik de volgende keer ga maken begint dus al meteen na de vorige maaltijd. Daarom blijf ik nog maar even bloggen, ook al vinden de Marcus Huibers-en van deze wereld dat maar onzin of zonde van mijn tijd.
[*] Normal Mailer, 1961, een bijna-blog in boekvorm.
gelukkig maar!!!
overigens een bekend verhaal, niet die kinderen (ik was er zelf zoéén die nix lustte, nu belt mijn moeder mij voor leuke gerechten ;-)), maar wel al het direct voorpret hebben als je net je eten achter de kiezen hebt. en maar niet genoeg kunnen krijgen van het lezen over eten en recepten.
zelf ben ik nu behoorlijk bezig met de Hollandse keuken, de basis zeg maar, gewoon om deze eens onder de knie te krijgen.