Vrijdag na de (zeer boeiende) cursus muziekgeschiedenis was er ineens een intense kiespijn. Ik ‘s-middags naar de weekend tandarts: een kaakontsteking. Ik maakte vrijdag nog wel wat eten, maar kreeg het zelf niet meer naar binnen. Vanaf zondag aan de antibiotica, en dat begon een dag later gelukkig te helpen. Vandaag wilde ik daarom weer eens flink kokkerellen. Bij de poelier op de markt kwam ik een stukje hertenrack tegen uit Nieuw-Zeeland waarover later meer. Erbij maakte ik het volgende stamppotje:
- 2 peterseliewortelen geschild en in blokjes
- 5 grotere aardappel geschild en in blokjes
- 1 ui in stukjes
- handje spekjes
- 250 gram cantharellen, schoongemaakt en grof gesneden.
- 8 verse walnoten
- 2 kruidnagels, 2 blaadjes laurier
- boter
- nootmuskaat z/p
- bladpeterselie
Wortelen en aardappelen pureren, wat boter en vocht er bij en het mengsel van de cantharellen toevoegen. Walnoten pellen, de inhoud in stukjes breken en toevoegen. Op smaak maken met ruim nootmuskaat en wat peper en zout. Dit kan geruime tijd in de oven om warm te blijven. Opdienen met wat gesneden bladpeterselie.
- bijzonder geslaagd – zeker voor een recept dat ontstond tijdens een wandeling over de markt – , maar de cantharellen kunnen beter los en mooi gebakken over het vlees. Walnoot + peterseliewortel werkt fantastisch. Verse walnoot is nog wat zacht, dus je denkt niet meteen “gut er zit iets hard in”.
- bij het stukje hert een klassieke rode-wijnsaus met een licht zoetje van zwarte-bessen-compote. Ook dat was een mooie combinatie met dit stamppotje.